Margreet Blaas heeft zich via verschillende opleidingen -en veelvuldig museumbezoek- ontwikkeld als autodidact met een stevige ambachtelijke achtergrond. Deze weg heeft zij bewust gekozen omdat zij haar schilderijen zo puur mogelijk wil laten ontstaan.
Zij gelooft dat schilderen niet iets is wat je uit boeken of van een docent kunt leren. Het is volgens haar een innerlijke roeping. Een roeping die je een maakt met het moment en de kunst van het creëren.
Margreet voelt zich aangetrokken tot het onontdekte, tot een mysterie, een herinnering of een verhaal. Zij werkt vanuit het onbewust-bewuste geheugen en haar verbeelding. De schilderij-opzetten die op deze wijze ontstaan, beginnen dan aan een proces waarbij ze langzaam van Margreet loskomen. Ze gaan als het ware hun eigen leven leiden en spreken dan tot haar.
Via haar intuïtie en haar verbeelding volgt Margreet haar innerlijke stemmen. Figuren vloeien al schilderend samen met hun omgevingen, lijken elkaar te ondersteunen en tegelijkertijd op te lossen. Zo ontstaan er, stapje voor stapje, levendige en bezielde schilderijen.
De onderwerpen laten veelal een magisch realistische droomwereld zien. In deze, niet altijd herkenbare, realiteit is het onderwerp symbolisch en geplaatst in een wereld van toetsen en kleuren. Het is een subjectieve en emotionele benadering van de werkelijkheid waarbij beleving belangrijker wordt dan de tastbare werkelijkheid.”